Do you ever do something that makes you forget everything around you? How you look, how you smell, or what others think of you? For a moment, none of it matters.
That's what the story of Adam and Eve is about: doing something so enjoyable that you stop thinking about anything else—until you take a bite of the apple and become self-aware again.
That's the beauty of it: it ebbs and flows. Sometimes, you walk past a crowded terrace brimming with confidence, and other times, you can’t shake the feeling that you’re walking awkwardly.
Tijd (de klok) is een gevangenis
Je kunt beter zonder klok leven. Dan heb je alleen de tijd die steeds opnieuw begint:
- de dag en de nacht
- winter -> lente -> zomer -> herfst -> winter
Je weet namelijk 1 ding zeker: vanavond wordt het weer donker. Als je rustpuntjes inbouwt, dan worden verschillende delen van de dag je vriend.
En dat geeft rust.
Ik denk dat veel mensen de wereld onoverzichtelijk vinden: alles is te moeilijk geworden. Stromingen, kleuren, lichten, geluiden, problemen. Ik ben soms dagenlang het overzicht kwijt.
Daarom gebruik de tijd die rondgaat (dag en nacht en de seizoenen), en niet de tijd die vooruitgaat (de klok). Als ik de gewone klok gebruik, voel ik me altijd gevangen.
Vaste momentjes op de dag helpen. Ik weet dat het elke dag weer gaat schemeren, en daarom geeft het me rust. Dat is vastigheid. Wat er ook gebeurt, het gaat altijd weer schemeren. Ik weet dat ik het op het midden van de dag altijd moeilijker heb, en in de avond altijd beter. Ik weet niet waarom dat zo is, maar begrijpen dat het zo werkt werkt wel.
Ik ben zoals de tijd
Net zoals de tijd de rondgaat kun je als mens ook helemaal opnieuw beginnen. Elke dag. Je neemt wel wat dingen mee uit het vorige seizoen, maar je begint toch steeds helemaal opnieuw. En dat geeft vrijheid. Want dat berekent dat ik alle andere dingen kan doen en denken die ik nog nooit heb gedaan of nog nooit heb gedacht. Ik ga vandaag over dingen nadenken waar nog nooit over heb nagedacht, ik ga net doen of ik aan de binnenkant ergens anders ben, ik ga expres alles niet doen want ik normaal wel doe, ik probeer niets te zijn, ik probeer wel iets te zijn, ik probeer een angst te overwinnen, iets doen dat ik nog nooit heb gedurfd, maar deze vaardigheden, dit tempo, deze tempowisseling in de tekst zal ik altijd blijven houden.
Ik ben namelijk zoals de tijd die rondgaat en daarom typ ik deze hele gedachte af, die vervelende gedachte die in mijn hoofd zit met alles dat ik heb geleerd, de stilte valt me op, ik vind stilte het mooiste dat er is.
Ik kan vandaag naar iets kijken zoals nog nooit iets naar iets heeft gekeken zoals ik nog nooit naar mezelf heb gekeken, alles ik voor het eerst naar alles kijk, alsof ik voor het eerst voel, alsof ik voor het eerst op deze aarde sta.
En anders probeer ik het morgen gewoon weer opnieuw.
Schrijf ik dit voor anderen, ik denk het, maar het is foutloos, altijd.
Het moment dat mensen dachten ‘’nu zijn we mensen’’ is het punt in de evolutie waar de Bijbel over gaat.