Waarschijnlijk zeg je iets als "twee appels". Je maakt de categorie leidend, en het gevaar daarvan is dat je niet echt goed naar de appels zelf kijkt.

Je kunt het ook zien als stukjes leven die klaar zijn om opgegeten te worden. We hadden die taal ook met elkaar kunnen spreken.

Eigenlijk heb je dus al je zintuigen nodig om de werkelijkheid te begrijpen.

It is unimaginable for us that we might one day live in a world where we don't use numbers.

It seems so logical: 1 of something, 2 of something. It feels like that will exist forever.

But I don’t think so. If you want to understand reality on a fundamental level, you need knowledge from multiple perspectives.

It’s the same mistake people make with AI. A computer is made of electricity. Electricity is just one small part of reality. That’s why a computer can’t truly understand reality (though it can probably destroy it, but that’s another discussion).

Numbers have a very simple problem: when you translate them into the real world, they no longer exist. You can't divide an apple by an apple in real life. Aside from the fact that this doesn’t make sense anyway, no two apples are ever the same. You would always end up with something like 0.9 or 1.1. And if you remove the apple from the equation, it no longer has anything to do with reality. Even then, you can’t solve 1 divided by 1 because you’re dividing two different ones (the left 1 and the right 1). Sounds nice, doesn’t work.

If numbers don’t work, then what does? One smart thing to do is to occasionally walk through the world and pretend numbers don’t exist. Then, see what changes. In practice, it doesn’t matter— as long as you understand that you have enough money on your debit card to buy food and pay rent. The rest is total nonsense. Especially on a fundamental level.

In fact, the more I deal with numbers, the less I’m connected to my whole body. So, in many ways, numbers actually stand in the way of reality.

What do you see here?

You’d probably say something like "two apples." You make the category the main focus, and the danger of that is that you don’t really look at the apples themselves.

You could also see them as pieces of life, ready to be eaten. We could have spoken that language with each other instead.

So, in reality, you need all your senses to truly understand the world.

Hoe je in het paradijs kunt komen
Ik ben meerdere keren in het paradijs geweest. Hier, op aarde natuurlijk. Voor mij is het alsof ik in het midden van een beekje sta, met een molen ver weg. Op een zomerse dag. En dat ervaar ik dan terwijl ik tegelijkertijd op mijn werk achter mijn laptop zit. Totale vrijheid.

Ik heb iets bedacht hoe je snel je weg terug kunt vinden. Ja, dit werkt echt.

Stap 1: Doe net alsof je nu in het paradijs bent. Je bent er nu al. Je wilt erachter komen wat er tussen jou en het paradijs staat.

Stap 2: Je bent nu dus in het paradijs. Alles is dus perfect. Word je zo veel mogelijk bewust van alle lichamelijke sensaties. Als er iets is wat niet goed voelt, dan is dat wat er tussen jou en het paradijs staat.

Stap 3: Je lost dat op. De barrière tussen de echte wereld en het paradijs verdwijnt.

Hint: Je kunt de wereld als ‘waterig’ ervaren, alsof alles van water is gemaakt en vloeibaar is. Om dat te ervaren, doe je net alsof je het water voelt stromen.

Extra tip: Sommige delen van je lichaam voelen aan de binnenkant als water.

Succes!

Dwars door elkaar heen kijken

Sommige mensen zijn veel beter in observeren dan anderen.

Begrijp je wat ik bedoel als ik zeg dat iemand er gezond kan uitzien? Een gezonde blos op de wangen. Licht gebruind. Niet te dun, niet te dik.

Sommige mensen zien dit veel beter bij zichzelf en bij anderen.

Andersom gaat het vaak mis: iemand heeft een sixpack maar is alsnog doodongelukkig.

Als je hier goed in bent, weet je dat er veel situaties zijn waarin je iets aan iemand ziet, maar je expres niets zegt. Het is iemands eigen gevecht. Dat is heel belangrijk. Je hoeft niet altijd iemand te helpen of de les te lezen. Het is belangrijk dat je zelf leert om op eigen benen te staan.

Reality Is a Painting with an Unbelievable Amount of Depth

The better you get at life, the less binary it becomes.

When you are younger, you often say things like this:

• "I would never accept my partner sleeping with somebody else."

This is a binary statement, polarized toward one extreme.

Now, as you get older, your view on sexuality changes:
First, you gain more confidence in yourself, so your partner sleeping with someone else becomes less threatening. Additionally, your own sexuality evolves—perhaps you even find aspects of it arousing. Thirdly, your partner sleeping with someone else might be an experience you want them to have. Or maybe you want someone else to sleep with your partner because you no longer desire intimacy with them.

In other words: it becomes more nuanced, less binary.

Another example is hating people without knowing them:
"I hate that person."
But then, you actually start talking to them. Maybe you swing to the opposite extreme ("That person is amazing!"), or perhaps you still don't like them, but you stop actively hating them. The initial stance was too rigid.

Another example:
"I have anxiety."
Over time, you realize that no two days bring the same anxiety. Every instance feels slightly different. The root cause may be the same, but each experience varies, and perhaps it's something you need to address.

It’s like observing the same phenomenon but with a new layer of depth. Like looking at a painting, but now with more perspective—like you've taken a step back.

What is everything if you don’t look at it?
And if you do look at it, still everything?
A mirror.

The universe wanted to know itself.
So it exploded in one direction.

That didn’t work—this side and the other side were the same.

It exploded again, but this time, the other side was just slightly different from this side.
That made learning faster.

And God created mankind in His own mirrored image.

This is how learning works.